Test Stanford-Binet to indywidualnie przeprowadzane badanie oceniające pięć kluczowych zdolności poznawczych. Jego wynik jest przedstawiany jako iloraz inteligencji (IQ).
Test Stanford-Binet jest jednym z najstarszych i najbardziej cenionych narzędzi psychometrycznych służących do pomiaru inteligencji. Jego historia sięga początków XX wieku, a kolejne edycje doskonaliły metodologię, czyniąc go precyzyjnym instrumentem diagnostycznym. Artykuł ten wyjaśnia, czym jest ten test, jak przebiega badanie oraz w jaki sposób interpretuje się uzyskane wyniki.
U podstaw tego narzędzia leży idea, że inteligencja nie jest jednolitym konstruktem, lecz zbiorem różnorodnych zdolności poznawczych. Test Stanford-Binet to zindywidualizowany test psychologiczny, który może być przeprowadzany wyłącznie przez wykwalifikowanego diagnostę. Jego historia rozpoczęła się we Francji, gdzie Alfred Binet i Théodore Simon opracowali pierwszą skalę do identyfikacji dzieci wymagających wsparcia w nauce. Następnie psycholog Lewis Terman z Uniwersytetu Stanforda zaadaptował i udoskonalił test na grunt amerykański, wprowadzając pojęcie ilorazu inteligencji (IQ). Współczesna, piąta edycja (SB5) opiera się na hierarchicznym modelu inteligencji CHC (Cattell-Horn-Carroll), co zapewnia kompleksową ocenę funkcjonowania intelektualnego.
Nowoczesna skala Stanford-Binet inteligencja jest postrzegana jako wielowymiarowa zdolność. Test ocenia pięć kluczowych czynników poznawczych, a każdy z nich jest mierzony za pomocą zadań werbalnych (słownych) i niewerbalnych (wykonaniowych). Taka struktura pozwala na uzyskanie szczegółowego profilu mocnych i słabych stron osoby badanej, wykraczającego poza pojedynczy, ogólny wskaźnik IQ. Dzięki temu diagnoza jest bardziej wnikliwa i użyteczna w planowaniu ewentualnych interwencji.
Pięć ocenianych obszarów to:
Badanie ma charakter indywidualnego spotkania z psychologiem i odbywa się w cichym, pozbawionym rozpraszaczy pomieszczeniu. Jedną z kluczowych cech testu jest jego adaptacyjność. Oznacza to, że poziom trudności zadań jest dynamicznie dostosowywany do odpowiedzi osoby badanej. Procedura rozpoczyna się od tzw. podtestów kierujących, które pozwalają psychologowi szybko oszacować ogólny poziom funkcjonowania i dobrać odpowiedni punkt startowy dla kolejnych zadań. Dzięki temu badanie jest efektywne – osoba badana nie traci czasu na zadania zbyt łatwe ani nie frustruje się tymi, które są zdecydowanie poza jej zasięgiem. Zadania są bardzo zróżnicowane: od definiowania słów i rozumienia historyjek, przez układanie wzorów z klocków, po zadania arytmetyczne i powtarzanie ciągów cyfr.
Surowe wyniki uzyskane w poszczególnych zadaniach nie mają bezpośredniej wartości diagnostycznej. Są one przeliczane na wyniki standaryzowane poprzez odniesienie ich do norm wiekowych, czyli wyników reprezentatywnej grupy rówieśników. Głównym wskaźnikiem jest Pełny Iloraz Inteligencji (Full Scale IQ), którego średnia w populacji wynosi 100, a odchylenie standardowe 15. Oznacza to, że większość ludzi (około 68%) uzyskuje wyniki w przedziale od 85 do 115. Profesjonalna interpretacja testu Stanford Binet to jednak znacznie więcej niż podanie jednej liczby.
Wynik jest umieszczany na skali, która pozwala na klasyfikację poziomu inteligencji. Przykładowo, wyniki powyżej 130 wskazują na wybitne zdolności intelektualne, podczas gdy wyniki poniżej 70 mogą sugerować niepełnosprawność intelektualną. Kluczowa jest jednak analiza profilu wyników w pięciu ocenianych skalach. Psycholog w opinii szczegółowo opisuje, które zdolności są rozwinięte harmonijnie, a które stanowią obszar trudności, co daje podstawę do dalszych zaleceń.
Dzięki swojej wszechstronności i precyzji, test Stanford-Binet znajduje szerokie zastosowanie w różnych obszarach diagnozy psychologicznej. Jest nieocenionym narzędziem w praktyce klinicznej i edukacyjnej, pozwalającym na głębokie zrozumienie potencjału intelektualnego oraz trudności poznawczych badanej osoby. Jego wyniki stanowią często podstawę do podejmowania ważnych decyzji dotyczących ścieżki edukacyjnej, form wsparcia czy planowania terapii. Test jest wykorzystywany między innymi do diagnozy trudności w uczeniu się (np. dysleksji), identyfikacji niepełnosprawności intelektualnej oraz oceny wybitnych zdolności. Stosuje się go również w diagnozie neuropsychologicznej, np. do oceny skutków urazów mózgu, oraz w badaniach naukowych nad inteligencją.
Test może być przeprowadzony i interpretowany wyłącznie przez psychologa posiadającego odpowiednie kwalifikacje i uprawnienia do korzystania z tego narzędzia diagnostycznego. Wymaga to specjalistycznego szkolenia.
Nie. Test został zaprojektowany tak, aby mierzyć zdolności poznawcze i wiedzę gromadzoną przez całe życie, a nie umiejętności wyuczone na poczet badania. Jakiekolwiek próby „przygotowania się” mogłyby zafałszować wyniki i uniemożliwić rzetelną diagnozę.
Czas trwania badania jest zróżnicowany i zależy od wieku oraz tempa pracy osoby badanej. Zazwyczaj mieści się w przedziale od 45 do 90 minut. W przypadku małych dzieci lub osób z trudnościami badanie może być podzielone na krótsze sesje.
Iloraz inteligencji jest cechą stosunkowo stabilną, zwłaszcza w dorosłości. Jednak wynik może ulegać pewnym wahaniom pod wpływem czynników rozwojowych, edukacyjnych, zdrowotnych czy środowiskowych. Nie jest to niezmienna wartość wyryta w kamieniu.
Oba są wiodącymi testami inteligencji. Główna różnica polega na strukturze: Stanford-Binet (SB5) jest jednym testem adaptacyjnym dla szerokiego zakresu wiekowego (od 2 do 85+ lat), podczas gdy skale Wechslera mają oddzielne wersje dla różnych grup wiekowych (np. WISC dla dzieci, WAIS dla dorosłych). Różnią się także niektórymi podtestami i podstawą teoretyczną.
Website created in white label responsive website builder WebWave.